‘’neden görmediklerini bilmemekle başlar tüm sorular’’

farklı bir var oluş ülkemin arka sokaklarında
ne batıyı andırır ne kuzeyi
yılankavi
bir el’den diğer el’e
bir karanlık ki çağlayan vadi

her yanı mahrumiyet kokan
ilkelliğin egemen olduğu ilkel otoritesine dayanan
binlerce can korkarak yürüyoruz
yıkılarak
yükseliyor çırağlardan kara hüzün

ne çok imkan/sızımız var, ne çok yaralı yürek
kimin neyine gerek
bir çağ ki pencereleri güneşe kapalı
dümeni bozulmuş düzende
tohuma duruyor engerek

doğanın yanılarak yarattığı canavarlar
soylular…başımızdan atamadığımız o belalar
ne bizleri görecek kadar erdemli
ne sözlerimizi dinleyecek kadar yürekli

ezelden beri
var olan bu döngü bu yinelenme
mevki sevdasıyla koşulan her yarına
uygarlık atıyla
gelen ala paça-giden ala paça

kumaşları görünmesin diye simlere bürünenler
emekleri yemekleri sömürenler
yükseklerden bakınca
elbette kusurlu olur kusulmuş kentler

bir yerlerde hayatı oyuna getirdiler
ne çocuklar çocuk oldu, ne gençler genç
er geç
sadece bakmasını bilen
beyinler kurudu sefaletinden

ille de çocuklar
kendi içine batan yüzü solgun tomurcuklar
niceleri, kalem kokan çantaları okul kokan şafaklarda yitirdi
ne çok kar yağdı omuzlarına ne çok titredi
ne çok fırtınalar koptu içinde
ne çok dinginleşti

cesetler değil midir kendi sırlarını saklar içinde
saldık umutları göçlere
celladı iz bırakmayan karanlıklara yattık
hep bir güneş bekledik üstümüze
ellerinde uygarlık

ey ilkellik: ülkemin arka sokaklarının atası
var mı bu düzenin hakkı hukuku
var mı bunun yasası


 Müsade Özdemir