derinden
canı-gönülden
bir teselli değil
sevgi
kuluçkadan yeni çıkmış bir civciv gibi
alınca başını kanatları altına
a n a / s ı c a k l ı ğ ı n d a

dilinden dökülen merhameti tatmak
kalbinden yükseleni
sevgiyi fısıldamak kulağına
inançla
soğuğa-açlığa
ve de karanlığa katlanacak kadar
direnmek her türlü felakete
a n a / y ü r e ğ i y l e

hiç kimsenin dinlemediği bir ninniyle uyumak
ya da bir şarkıyla uyanmak güne
bir çocuk, mavi mavi sevinçlere
saf gülümsemelere
a n a / s e v g i s i y l e

şimdi yürekler kısır döngüde
zehir zıkkım dökülmüş kapı eşiklerine
temeller duvarları
duvarlar çatıları taşımaz olmuş
dokunsan dağılacak incelikte

kurumuş dağ ırmaklarının yatağı
iskelet misali
çıplak ve çorak

ne zor şey, kimsesizliğin bilincinde olmak
susmak
sessizliğin kol gezdiği karanlık köşelerde
yalnızlık kusmak ne zor şey

kah hasretle ıstırap arasında
dar bir geçitte
kan ter içinde

kah fırtınalı havalarda
köpüren dalgalar arasında
dümeni kopmuş boş bir tekneden farksız
gelişi-güzel
bata-çıka

bir silahın sesini
bir kayanın parçalanışını andırır gibi
sızısı tarifsiz bir yara

ah o kimsesizlik
hep yeniden bir yankı gibi
ezen-inleten
boyun eğdiren
dizleri kasığa çektiren yara


MÜSADE ÖZDEMIR